Ustawa przewiduje zamknięty katalog wydatków uprawniających do skorzystania z ulgi na ekspansję. Za koszty poniesione w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów uznaje się koszty:
- uczestnictwa w targach poniesione na:
- organizację miejsca wystawowego;
- zakup biletów lotniczych dla pracowników i podatnika;
- zakwaterowanie i wyżywienie dla pracowników i podatnika;
- działań promocyjno-informacyjnych, w tym zakupu przestrzeni reklamowych, przygotowania strony internetowej, publikacji prasowych, broszur, katalogów informacyjnych i ulotek dotyczących produktów;
- dostosowania opakowań produktów do wymagań kontrahentów;
- przygotowania dokumentacji umożliwiającej sprzedaż produktów, w szczególności dotyczącej certyfkacji towarów oraz rejestracji znaków towarowych;
- przygotowania dokumentacji niezbędnej do przystąpienia do przetargu, a także w celu składania ofert innym podmiotom.
Podatnik jest uprawniony do skorzystania z odliczenia, pod warunkiem że w okresie dwóch kolejno następujących po sobie lat podatkowych, licząc od roku podatkowego, w którym poniósł koszty zwiększenia przychodów ze sprzedaży własnych produktów, zwiększył przychody ze sprzedaży produktów w stosunku do przychodów z tego tytułu ustalonych na ostatni dzień roku podatkowego poprzedzającego rok poniesienia tych kosztów lub osiągnął przychody ze sprzedaży produktów dotychczas nieoferowanych lub osiągnął przychody ze sprzedaży produktów dotychczas nieoferowanych w danym kraju.
Przy ustalaniu spełnienia powyższego warunku uwzględnia się wyłącznie przychody, z których dochód podlega opodatkowaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (wszelkie przychody uzyskane ze sprzedaży własnych produktów, ale za granicą, nie są brane pod uwagę). Odliczenia ulgi na ekspansję dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono koszty w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów (przedsiębiorca nie może zatem dokonać odliczenia ulgi na etapie obliczania miesięcznych zaliczek na podatek). Wysokość wydatków na cele określone w ustawie nie może przekroczyć 1 000 000 zł.
W przypadku, gdy podatnik poniósł za rok podatkowy stratę albo wielkość jego dochodu jest niższa od kwoty przysługujących mu odliczeń, odliczenia – odpowiednio w całej kwocie lub w pozostałej części – dokonuje się w zeznaniach za kolejno następujących po sobie sześć lat podatkowych bezpośrednio po roku, w którym podatnik skorzystał lub miał prawo skorzystać z odliczenia.
