Zatrudnienia na podstawie stosunku pracy daje pracownikowi prawo do corocznego, płatnego urlopu wypoczynkowego, którego wymiar zależy od posiadanego przez pracownika stażu pracy i wymiaru etatu.
Wynosi on:
• 20 dni przy stażu krótszym niż 10 lat,
• 26 dni przy stażu wynoszącym co najmniej 10 lat.
Prawa do urlopu wypoczynkowego, mimo że jest on uprawnieniem pracowniczym, a nie obowiązkiem, nie można się zrzec. (co wynika z art. 152 § 2 K.p.)
Pracodawca jest obowiązany udzielić pracownikowi urlopu w tym roku kalendarzowym, w którym pracownik uzyskał do niego prawo.
Urlopy są udzielane pracownikom zgodnie z planem urlopów, a gdy pracodawca nie ustala planu urlopu, to po porozumieniu z pracownikiem (według art. 163 K.p.).
Gdy pracownik nie wykorzysta urlopu w terminie ustalonym zgodnie z art. 163 K.p., pracodawca jest zobligowany do udzielenia tego urlopu, który jest już urlopem zaległym za poprzedni rok, najpóźniej do 30 września następnego roku kalendarzowego (art. 168 K.p.).
Przepis ten nie obejmuje 4 dni urlopu udzielanego na żądanie pracownika.
Ponieważ przepis stanowi, że pracownikowi należy udzielić urlopu, co nie jest jednoznaczne z wykorzystaniem przez niego tego urlopu, wystarczy że pracownik rozpocznie zaległy urlop w ostatnim dniu terminu wskazanego w Kodeksie pracy, a pracodawca pozostanie w zgodzie z jego uregulowaniami.
Ze względu na to, że w 2018 r. dzień 30 września przypada w niedzielę, termin na udzielenie zaległego urlopu za 2017 r. przesuwa się na poniedziałek 1 października 2018 r.
Zasada ta wynika z przepisów Kodeksu Cywilnego, zgodnie z którym nałożenie się ostatniego dnia terminu do wykonania czynności na dzień ustawowo wolny od pracy lub na sobotę powoduje przesunięcie terminu na następny dzień, który nie jest dniem wolnym od pracy ani sobotą.
Dorota Andrychowska
______________________________________________________________________________
Zapraszamy na szkolenie:
Urlopy wypoczynkowe w praktyce
organizowane przez Fundację Rozwoju Rachunkowości
Menu
Menu
