Chodzi głównie o art. 15 p. 2 i art. 16 p. 2 Ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu niepełnosprawnych.
Pierwszy z nich mówi o tym, że czas pracy osoby niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności (lub posiadająca orzeczenie równoważne – przyp. red.), zatrudnionej na podstawie umowy o pracę, nie może przekroczyć 7 godzin dziennie i 35 godzin tygodniowo.
Drugi zaś stanowi, że jeśli lekarz medycyny pracy lub lekarz prowadzący wyrazi zgodę, wówczas czas pracy takiej osoby niepełnosprawnej może wynosić 8 godzin dziennie i 40 godzin tygodniowo.
I właśnie w związku z tym drugim artykułem pojawia się coraz więcej nadużyć. Pracodawcy uzależniają fakt podpisania umowy z niepełnosprawnym pracownikiem od podpisania przez niego zgody na pracę w systemie 8 godzinnym. Praktyka pokazuje, że mając takie oświadczenie potencjalnego pracownika, często lekarze nie chcąc pozbawiać szansy na pracę danej osoby wypisują zgodę na pracę w wydłużonym czasie pracy, a jedynie w szczególnie trudnych przypadkach wystawiają zaświadczenie o 7 godzinnym czasie pracy.
Innym przykładem obejścia tych przepisów, (choć tu już zgodnie z obowiązującymi przepisami), jest sytuacja w której równocześnie z umową o pracę, podpisywana jest umowa zlecenie. Wówczas osoba niepełnosprawna może usłyszeć, że na podstawie umowy o pracę pracuje przepisowe 7 godzin, ale umowa cywilnoprawna zobowiązuje ją do pracy dodatkową godzinę. Potencjalny pracownik, jeśli chce pracować, często nie ma więc wyboru i zgadza się na takie zasady.
Mając na uwadze opisane wyżej sytuacje Państwowa Inspekcja Pracy, oprócz nasilenia kontroli, skierowała do ustawodawcy wniosek o dokonanie zmian w przepisach, aby interesy niepełnosprawnych były lepiej chronione prawnie.
Wszystkie opisane wyżej przepisy mają zastosowanie do osób niepełnosprawnych zatrudnionych na podstawie umowy o pracę. Nie dotyczą osób wykonujących prace na podstawie umów cywilnoprawnych.
