Według Krajowego Standardu Rachunkowości nr 5, jeżeli umowa leasingu przewiduje, że rozrachunki z jej tytułu lub rozrachunki i zapłata nastąpią w walucie obcej, to korzystający wycenia w złotych:
• przyjęte w leasing finansowy składniki aktywów oraz zobowiązanie z tego tytułu, wyrażone w walucie obcej, przy zastosowaniu ogłoszonego przez NBP średniego kursu przewidzianej w umowie waluty na dzień poprzedzający moment rozpoczęcia okresu leasingu,
• wyrażone w walucie obcej zobowiązanie z tytułu opłaty leasingowej przy zastosowaniu ogłoszonego przez NBP średniego kursu przewidzianej w umowie waluty na dzień poprzedzający datę odpowiedniej faktury.
Jak już wspomniano wartość początkowa wykazana w ewidencji środków trwałych ustalona jest po kursie średnim NBP na dzień poprzedzający moment rozpoczęcia okresu leasingu. W związku z tym wycena poszczególnych rat leasingowych przeliczonych na złote po kursie bieżącym będzie powodować, że część kapitałowa tej raty będzie wyższa lub niższa od wartości stanowiącej spłatę wartości początkowej. W takiej sytuacji różnice kwot (różnice kursowe) wynikające z zastosowania innych kursów walut należy odnieść na konto przychodów lub kosztów finansowych.
Na rozliczenie całej umowy leasingu finansowego mają również wpływ różnice kursowe powstające na koncie rozrachunkowym z tytułu bieżących płatności rat leasingowych. Dlatego jeżeli zapłata zobowiązania z tytułu opłaty leasingowej następuje w myśl umowy w walucie obcej, to jednostka (korzystający) wycenia ją w złotych po kursie:
• faktycznie zastosowanym
- gdy zapłata nie następuje z rachunku walutowego,
• średnim ogłoszonym dla danej waluty przez NBP z dnia poprzedzającego dzień zapłaty lub historycznym
- gdy spłata nastąpiła z rachunku walutowego - (czyli po kursie jakim wyceniono waluty obce w momencie ich wpływu na rachunek walutowy. Zastosowaniu konkretnej metody wyceny rozchodu należy określić w przyjętych przez jednostkę zasadach, tj. polityce rachunkowości).
Menu
Menu
